Dünya giderek karmaşık bir hal alıyor. Çatışmalar, yoksulluk, vahşi kapitalizm adeta bir kanser gibi tüm yerküreyi sarmış. Dünyayı bir bütün olarak kabul edersek, bizler de bireyler olarak bu bütünün bir parçalarıyız. Yani bütünü tamamlayan organlarız aslında. Durum böyle olunca dünyanın herhangi bir yerinde meydana gelen bir kriz, yaşanan bir sıkıntı mutlaka bizleri de etkiliyor. O yüzden tüm ilgimizi yakın çevremize çevirip, benden uzaktaysa sorun yok, bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın diyemiyoruz. Olaylara tepki gösteriyoruz, yanlış bulduklarımızı dile getiriyor, gücümüz yettiğince noksanların tamiri için çaba harcıyoruz. Gerçekten böyle mi peki? Çağdaş birey olmanın gereklerini az önce anlatmaya çalıştığım şekliyle yerine getiriyor muyuz? Keşke evet diyebilseydik bu soruya değil mi? Yanıtımız ne yazık ki hayır. Sessiz kalıyoruz. Ve maalesef, bana dokunmayan yılan bin yaşasın diyoruz. Ama artık o yılan bizi de yutacak kadar büyüdü ve giderek yakınlaşıyor. Bir Alman atasözü der ki, herkes kapısının önünü temiz tutsa şehir pırıl pırıl olur...
Yani yaşanılır bir dünya istiyorsak önce kendimizden başlamalıyız. Herkes sorumluluğunu yerine getirirse, bu dünya neden cennete benzemesin? Aslında dikkatleri çekmek istediğim konu çevre hassasiyeti. Mesela enerjiyi tasarruflu kullanmakla başlayabiliriz. Çocuklarımıza doğa bilinci aşılamak için onlara örnek davranışlar sergilemekle devam edebiliriz. Ve bu etkileşim o kadar büyür ki, tüm dünyanın, aslında hepimizin ortak akciğerleri olan Amazon Yağmur Ormanları’ndaki kıyıma dur diyebilecek denli güçlü hissederiz kendimizi. Nitekim 16 yaşındaki bir kız çocuğu bunu kendine düstur edinmişse, 16’yı çoktan geride bırakan bizler şapkamızı önümüze koyup bir kez daha düşünmeliyiz. Bugün Allah için ne yaptım?
