Bu satırları yazarken, aklıma takılan konu şu oldu:
Normalde şu sıralarda yaz tatili için hazırlanıyor olacaktım, şimdi ise koca bir belirsizlik var; yazın memlekete gidebilecek miyim yoksa bu yaz buralı mıyız?
Aslında eminim ki bir çoğunuzun aklını kurcalayan soru bu...
En feci olan ise belirsizlik.
Tatile şunun şurasında sayılı günler var. Okullar kapanıyor. Yaz tatili başlıyor. Ama belirsizlik hala giderilemedi.
Türkiye bütün önlemleri aldı.
Özellikle YTB'nin Sırbistan'da yolculuk sırasında bizleri karşılamak üzere hazır bekleyeceğini bilmek hem güven hem de gurur veriyor insana.
Ama diğer yandan Almanya'nın tutumu hem kırıyor hem de üzüyor.
Alman hükümetinin Türkiye'yi korona nedeniyle hazırlanan listede güvenli olmayan ülkeler kategorisinde değerlendirmesini izah edemiyoruz, anlayamıyoruz. Türkiye salgınla örnek bir mücadele ortaya koydu. Sayılar da ortada zaten. Almanya'ya göre yarı yarıya ölüm vakaları söz konusu. Avrupa'nın, dünyanın bir çok ülkesinden çok daha iyi durumdayız, ama güvenli değil.
Bu duruma öfkemiz sadece mantıksız, ön yargılı bir listelemeden dolayı değil.
Bizler memleketimize giderken önce güvence bekleriz. Keşke anayurdumuz Türkiye'nin verdiği güveni ikinci vatanımız Almanya da verebilseydi.
Anlaşılan Berlin bizim sadece tatile, kumsala gittiğimizi sanıyor... “Ne olacak canım, bu yıl da Almanya'da kalsınlar, tatillerini Avrupa'da geçirsinler, paralar burada kalsın” diye düşünüyor olmalı.
Öyleyse kendilerine izah edelim:
Efendim, bizler anayurdumuza bağlı insanlarız. Bizde sıla-i rahim olgusu vardır. Vatanamızı ziyareti, büyüklerimizi görmeyi, hayır dualarını almayı bir borç, ödev biliriz. Bizler tatillerimizde sadece kumsalda yatıp, açık büfelerde yemek yemekle sınırlamayız. Çocuklarımızın vatanlarını tanımalarını, kaynaşmalarını isteriz.
Bu yüzden tatil bizler için insani bir ihtiyaç.
Bilinsin istedim...
